Om een beetje in thema te blijven, rangschik ik de boeken die ik dit jaar las onder ‘EUH JA’ en ‘EUH NEE’. Voor de trage lezer: de eerste soort raad ik je aan, de tweede niet. Ik haal er dus mijn Goodreads-leeslijst bij (word gerust vriendjes!) en knal de één- en twee-sterrenratings in de ‘EUH NEE’-categorie, en de vier- en vijf-sterrenratings in de ‘EUH JA’-categorie. De drie-sterrenratings zullen in beide categorieën voorkomen, want ze zijn dan wel geslaagd, maar toch ook maar met de hakken over de sloot.
Ik las dit jaar 26 boeken. Minder dan vorig jaar, maar nog altijd een goed gemiddelde me dunkt. Hecht overigens vooral geen enkel belang aan mijn mening, want ik heb dan wel taal-en letterkunde gestudeerd, maar ik ben altijd heel slecht geweest in gefundeerde meningen vormen over boeken. Ik vind boeken goed, of ik vind ze slecht. Bovendien laat ik me graag verleiden door hypes en vind ik die doorgaans nog goed ook. Klaarrrr? Hier gaan we!
EUH JA
De beeldhouwster – Minette Walters (***)
Olive Martin wordt veroordeeld voor de gruwelijke moord op haar moeder en zusje. Een motief is er niet, maar na Olives snelle bekentenis is dat ook het laatste waar de politie zich zorgen over maakt. Journaliste en schrijfster Roz Leigh raakt geïntrigeerd door de zaak-Martin. Ze bezoekt Olive in de gevangenis en raakt er langzaam maar zeker van overtuigd dat de vrouw onschuldig is. Maar wat heeft haar er dan toe gedreven om zo gemakkelijk schuld te bekennen? Roz besluit de zaak te reconstrueren en komt al doende tot een opmerkelijke conclusie, even afschuwelijk als verrassend…
Ik leende dit boek van mijn schoonmoeder en dacht aanvankelijk niet echt dat het iets voor mij zou zijn. Ik lees op zich wel graag thrillers, maar vind ook wel dat er echt veel bagger tussen het genre zit. Het is ook al een vrij oude roman, dus ik was wat bang voor het taalgebruik. Bleek nergens voor nodig, want het boek leest erg vlot. Ik was meteen mee met het verhaal en wilde verder lezen om de echte dader te ontdekken. Lijkt me de bedoeling van een thriller, dus good job, Minette. Halverwege het boek verloor ik mijn aandacht wel een beetje doordat er plots een nevenintrige werd bij gesleurd en dat had van mij niet per se gehoeven. Maar al bij al een vermakelijke thriller!
It Starts with Us – Colleen Hoover (***)
Als Lily en haar ex-man Ryle een goed co-ouderschapsritme gevonden hebben, staat plotseling haar eerste liefde, Atlas, tegenover haar. Het leven heeft hem gevormd en hij heeft littekens, maar hij is Lily nooit vergeten. Lily is blij dat de tijd voor één keer in haar voordeel werkt. Als Atlas haar op een date vraagt, zegt ze meteen ja. Maar hoewel ze gescheiden zijn, is Ryle nog steeds een groot deel van Lily’s leven. En hij ziet Atlas niet graag met zijn ex-vrouw en dochtertje …
Leuk als vervolg, maar ook niet meer dan dat. Ik was blij dat Lily & Atlas een einde kregen dat ze verdienden en vond sommige verhaallijnen heel tof, maar het hing allemaal maar dunnetjes aan elkaar. Ik ergerde me ook (nog) meer dan in ‘It Ends with Us’ aan de hoeveelheid details en gemoedstoestanden die de hoofdpersonages afleiden uit elkaars gezichtsuitdrukkingen, knikjes, manier van ademhalen of fronsen. Ik bedoel, ik ben vrij ignorant, maar zijn er echt mensen die weten hoe iemand zich voelt door gewoon even te kijken naar hun trillende neusvleugels? En trillen neusvleugels überhaupt??? Veel liefdesscènes waren ook iets te cringy, love dovey en overall ugh voor mij, wat in het eerste boek ook zo was, maar daar vond ik het verhaal sterk genoeg en kon ik het de auteur vergeven of zo. Maar ik blijf wel fan van Hoovers schrijfstijl (sorry aan de haterzzz), dus als je fan bent van ‘It Ends with Us’, is het wel gewoon een toffe sequel.
Een stralende toekomst – Rebecca Makkai (***)
Chicago, 1985. Yale werkt bij een museum en staat op het punt om een bijzondere collectie binnen te halen. Maar terwijl zijn carrière een hoge vlucht neemt, woekert de aidsepidemie. Na de begrafenis van zijn goede vriend Nico wordt Yales vriendenkring snel kleiner, totdat hij alleen Fiona, Nico’s jongere zus, over heeft.
Dertig jaar later gaat Fiona in Parijs op zoek naar haar dochter die haar niet meer wil spreken. Daar logeert ze bij een vriend, die fotograaf was in Chicago in de jaren 80 en wordt zo opnieuw geconfronteerd met de verwoestende effecten die de aidscrisis heeft gehad op haar leven. De verhalen van Yale en Fiona komen op verrassende en ontroerende wijze samen in een onvergetelijk slot.
Ik had eerlijk gezegd meer van dit boek verwacht. Ik vond het een heel interessant thema om over te lezen, maar voor mij waren het te veel personages. Bovendien vond ik het nevenintrige rond de museumcollectie echt niet interessant en vond ik de verhaallijn anno 2015 véél minder boeiend dan die in 1985. Ik ben meestal wel fan van boeken die twee verhalen door elkaar vertellen en op het einde samenkomen, maar het stoort me dan wel als een van beide verhaallijnen beduidend minder sterk is dan de andere. Een nipte aanrader door het thema, maar ik had het misschien toch graag iets beknopter gezien.
De Volksjury 2 – Laura Scheerlinck & Silke Vandenbroeck (****)
Hoe maak je een plaats delict schoon na politieonderzoek? Hoe herken je een psychopaat? Zijn honden betere speurders dan mensen? En hoe ga je om met het feit dat je iemand hebt gedood? De Volksjury gaat in dit tweede deel opnieuw op zoek naar antwoorden op de meest prangende vragen van true crime addicts.
De eerste twee hoofdstukken spraken me iets minder aan en leken aanvankelijk ook iets minder te vertrekken vanuit een misdaad, maar de hoofdstukken daarna vond ik telkens echt heel interessant. Het boek bevatte ook veel nieuwe verhalen die nog niet in de podcast behandeld waren, dus dat vond ik ook echt een verbetering ten opzichte van het eerste boek. Heel graag gelezen!
Verity – Colleen Hoover (****)
Schrijfster Lowen kan nauwelijks rondkomen, tot ze de kans van haar leven krijgt: ze mag de populaire boekenserie van Verity Crawford voltooien, die door een auto-ongeluk zelf niet meer kan schrijven. Als Lowen door Verity’s aantekeningen gaat, ontdekt ze een ongepubliceerde autobiografie die verborgen had moeten blijven. Ze besluit om het verhaal verborgen te houden, ook voor Verity’s man Jeremy. Maar dan krijgt ze gevoelens voor Jeremy. Hoelang kan Lowen de waarheid voor zich houden?
Deze thriller is een heel ander genre dan haar andere boeken, maar ook zo goed geschreven! Ik heb getwijfeld tussen drie en vier sterren omdat ik het einde echt heel zwak vond, maar ik heb het weer zo snel uitgelezen dat ik toch eerder neig naar vier sterren. Ik ben wel blij dat ik het rustig aan het zwembad las en niet op een herfstavond in bed, want het was soms wel creepy haha!
Reminders of Him – Colleen Hoover (****)
Na vijf jaar in de gevangenis te hebben gezeten vanwege een tragische fout keert Kenna terug naar de plek waar het misging. Ze wil een rol spelen in het leven van haar inmiddels vierjarige dochter, maar iedereen lijkt vastberaden om Kenna bij haar weg te houden. De enige link met haar verleden is Ledger Ward. De twee krijgen een band, maar als iemand daar ooit achter zou komen, zouden ze het vertrouwen van hun vrienden en familie op het spel zetten. Hoe meer hun relatie zich ontwikkelt, hoe groter het risico wordt.
Ik hoop dat je Colleen nog niet beu bent, want hier is ze weer haha. Mijn collega vond het haar beste boek tot nu toe, en ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld was. Sommige plotlijnen vond ik een tikje onrealistisch en te snel afgehandeld, maar goed, het blijft contemporary romance natuurlijk. Bovendien vond ik dat de emotie wel echt juist zat in dit boek, las het zoals elk Hoover-boek supervlot en moest ik erg weinig met mijn ogen rollen, wat ook altijd een plus is bij romantische boeken.
Jij mag alles zijn – Griet Op de Beeck (*****)
Het was niet altijd zo. Vroeger werd er gelachen en gepraat en feestgevierd. Dat dénkt Lexi niet alleen, dat wéét ze, want er bestaan foto’s van. Van mama in een kanariegele jurk, een sigaret in de ene hand, een glas in de andere. Ze kijkt recht in de camera en steekt haar tong uit. Niet om gemeen te zijn, maar om gek te doen, dat kan je zien. En er is er een van mama die danst terwijl iedereen kijkt. En van mama die op papa’s knieën zit terwijl ze allebei praten met andere mensen die maar half op de foto staan. Halve mensen die ze waarschijnlijk zijn vergeten. Lexi heeft ze in elk geval nooit gezien. Maar dat is allemaal heel lang geleden. Lexi was toen nog niet geboren, en Lexi vindt dat ze al heel lang heeft geleefd. Zij wel, dat is het probleem.
Dit boek is geschreven vanuit het perspectief van een negenjarige, en daar was ik zowel benieuwd naar als sceptisch over. Want da’s allemaal leuk en schattig de eerste vijftig pagina’s, maar daarna gaat het toch vaak vervelen. En dat was bij dit boek dus echt niet zo. Dat betekent vast ook dat Lexi eigenlijk te volwassen is geschreven voor een negenjarige, maar dat ben ik al gewoon uit andere boeken van Griet Op de Beeck. Ik vond ‘Jij mag alles zijn’ heel ontroerend en vlot geschreven, inclusief toffe personages (de oma 💛) en héél mooie tekeningen. Een tussendoortje dat je bijblijft.
Kruisbestuiving – Lisanne De Gendt (*****)
Elise heeft altijd alles volgens het boekje gedaan, maar nu lukt het haar niet de pagina om te slaan. Zij en haar man slagen er niet in zwanger te worden. Haar tweelingzus Lore schiet te hulp en doneert een eicel. Terwijl het kind groeit in Elises buik, groeit ook de afstand tussen de twee zussen. Elise, die altijd wist wat ze deed, worstelt met onzekerheden. Lore, die altijd leunde, moet plots ondersteunen. Hoe kunnen de zussen elkaar weer naderen zonder een bedreiging voor de ander te zijn?
Ik las het debuut van deze auteur twee jaar geleden in een ruk uit, en dat was met deze opvolger niet anders. Totaal ander thema, maar wel dezelfde typerende (Vlaamse) schrijfstijl. Er werd veel verwezen naar de scouts, naar de verschillen tussen de dorpse en stedelijke mentaliteit, naar het Ros Beiaard (het verhaal speelt zich deels af in Dendermonde), en die herkenbaarheid zorgde ervoor dat ik me al snel vereenzelvigde met de personages en het boek heel snel heb uitgelezen.
EUH NEE
Beach Read – Emily Henry (**)
January is een hopeloze romanticus die vertelt over haar leven alsof ze in haar eigen feelgoodromans figureert. Gus is een serieus en literair type die gelooft dat ware liefde een sprookje is. Maar January en Gus hebben meer gemeen dan je zou denken. Ze zijn allebei blut. Ze hebben een gigantisch writer’s block. En ze moeten een bestseller schrijven voor de zomer voorbij is. Op een avond sluiten ze de weddenschap om elkaars boek schrijven, met het risico dat als ze in elkaars huid kruipen hun leven voorgoed verandert. Maar er wordt niemand verliefd. Beloofd.
Ik had een boek in de stijl van Beth O’Leary verwacht maar bleef echt op mijn honger zitten. Ik kon geen band opbouwen met de personages, moest een beetje kotsen van de zoetsappige romantiek en ook de schrijfstijl vond ik behoorlijk matig (al kan dat ook aan de vertaling liggen). Ik twijfel of ik ‘People we meet on vacation’ een kans moet geven of dat Emily Henry gewoon geen auteur voor mij is.
De wake-upcall – Beth O’Leary (**)
Collega’s Izzy en Lucas kunnen elkaar niet uitstaan, maar als hun geliefde Forest Manor Hotel letterlijk dreigt in te storten, móéten ze wel samenwerken. Als het hotel dankzij Izzy een flinke beloning opstrijkt voor het terugbezorgen van een verloren trouwring, lijkt dat dé oplossing. Izzy en Lucas besluiten op zoek te gaan naar de eigenaren van de andere vier ringen die al jaren bij de gevonden voorwerpen liggen. Maar terwijl hun bittere rivaliteit verandert in iets heel anders, dringt zich toch de vraag op of ze banger zijn hun baan te verliezen – of hun hart…
Excuse me while I throw up want als er iets is wat ik niét graag lees, is het wel een boek over twee mensen die elkaar ‘haten’, maar waarvan het overduidelijk is dat ze smoorverliefd op elkaar zijn. Het voelt een beetje alsof de auteur je in je gezicht uitlacht want “HAHA, je had ook een goed boek kunnen lezen, maar ik ga driehonderd pagina’s doen alsof deze mensen elkaar haten en je weet toch al dat ze op het einde samenkomen”. Zo spijtig, want Beth O’Leary kan schrijven. (Oh ja, en het was ook nog het eerste boek dat ik voorstelde voor m’n nieuwe boekenclub en nu gaat iedereen mij haten en nooit nog een boek van Beth O’Leary willen aanraken, en ik weet niet wat ik erger vind.)
Morgen en morgen en morgen – Gabrielle Zevin (**)
Op een ijskoude dag in zijn eerste jaar op Harvard stapt Sam Masur uit de metro en ziet Sadie Green. Hij roept haar naam. Even doet ze alsof ze hem niet hoort maar dan draait ze zich om. Het is het begin van een legendarische samenwerking. Sam en Sadie zijn nog geen vijfentwintig, ze zijn briljant, succesvol en beroemd vanwege hun gamedesigns. Maar dit zal ze niet beschermen tegen hun ambities of tegen de liefde.
Oké, ik ga waarschijnlijk door iedereen worden tegensproken, maar ik heb me echt door dit boek moeten worstelen. Het verhaal boeide me voor geen meter, ik vond het pretentieus en ik vond de personages stom. Een groot deel van het boek ging over gamen, waar ik sowieso al niet veel mee heb, en er werd ook veel aandacht besteed aan hun werk, waar ik ook al niet veel mee heb. Er zullen we zeventienhonderd lagen zijn die ik niet heb meegekregen, maar ik snap de lovende reviews niet.
Dochter van het moeras – Karen Dionne (***)
Helena’s moeder is als tiener ontvoerd en in een afgelegen hut diep in het moerasgebied bij Michigan vastgehouden. Geen elektriciteit of stromend water, geen mensen in de buurt. Helena, die twee jaar later geboren werd, hield van het leven daar: jagen, vissen, één zijn met de natuur. Ondanks haar vaders temperament en vaak brute gedrag, hield ze van hem. Tot het moment dat ze ontdekte hoe wreed hij werkelijk was. Twintig jaar later heeft Helena een stabiel leven opgebouwd. Maar dan ontsnapt haar vader uit de gevangenis.
Wat was jouw favoriet boek dit jaar? En welk boek vond je slecht? 📚 PS: Mijn lijstjes van eerdere jaren vind je hier:
Beeld: Unsplash / Danae Callister
Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.
Ja, jij mag alles zijn is een fijn boek en ik vind de zin zelf ook heel fijn <3