Ik ben Lesley, een 27-jarige copywriter. Ik woon in Brussel en werk in Leuven. Als je mijn vrienden vraagt om mij in een paar woorden te omschrijven zeggen ze vast dat ik:
- hou van reizen (en dan vooral van op mijn lui gat in de zon liggen, en iets minder van acht uur lang de Machu Picchu te beklimmen) (prachtig uitzicht, maar geloof mij: it’s NOT the journey that counts)
- het liefst elk hondje zou knuffelen dat mijn richting uitkomt (en ook die in de tegenovergestelde richting, for that matter)
- chagrijnig word zonder wekelijkse portie gefrituurd geluk
- graag op restaurant ga en
op vrijdag al eens graag een stuk in mijn voeten drinkik een alcoholic beverage of twee, drie nooit afsla.
Mijn lief zou daar waarschijnlijk nog aan toevoegen dat ik een ferm stukske kan zagen. Enter deze blog. Ik ga namelijk samenwonen met datzelfde lief, en ik heb geen zin om binnen de twee weken weer op straat te staan omdat hij mij beu is. Bij deze: ik serveer u niets dan endless rants. U weze gewaarschuwd. (Ze zijn wel van iets hogere kwaliteit dan de gemiddelde HLN-rant, beloofd. Al zijn die ook best vermakelijk.)
Waar ik me dan zoal druk over maak in ’t leven, hoor ik u denken. Ons belabberd openbaar vervoer, for example. Mensen die hun lief ‘het lief’ noemen. Roltrapmuilers. De beeptest. Inspirational quotes. Sterretjes in vieze woorden. Frietjes zonder zout. Nepsproetjes. Kids en het zeetje. Gaan plassen en 137 berichten in een groepsgesprek gemist hebben. Koken met kinderen (want snottebellen). Blije mensen in tamponreclames. Klaagstoefers. The usual dus.
Gelukkig ben ik ook vrij snel terug content. Ne grote friet met een boulet en chicken fingers usually do the trick.
Oh ja, nog één ding: voel je vooral NIET aangesproken als je je herkent in een van mijn pet peeves. Het ligt volledig aan mij. En ook een beetje aan jou.