Ik ging dan ook nog eens zwemmen

Voor corona had ik het zwemmen net weer opgepikt na algehele onwil en luiheid mijn verhuis. Ik was ochot ocheire één keer naar het zwembad in Vilvoorde geweest toen de hele boel sloot, want corona. Nu is zwemmen een van de weinige sporten die ik wél leuk vind, maar het is en blijft een sport en dus ben ik er nu ook niet per se bijzonder dol op. Het kwam me dus redelijk goed uit dat ik wekenlang een geldig excuus had om niet meer elke week natte pleisters te moeten ontwijken en als blinde mol zonder bril mijn weg te moeten zoeken in een nieuw zwembad. Want eerlijk is eerlijk, zwemmen is niet all fun and games:

• Een zwembad is niet de allerleukste omgeving om naar de wc te moeten en toch is het ook net dé omgeving waar je standaard drie keer moet. Gelukkig zwem ik in bikini, want uit mijn middelbareschooltijd herinner ik me twee dingen: 1) wiskunde zal nooit mijn ding zijn en 2) een nat badpak uittrekken is niks minder dan de hel.
• Ik zei het al: natte pleisters. Of andere rondslingerende objecten waarvan je niet wil dat ze je raken in het zwembad.
• Je als brildrager zonder bril een weg banen door een (nieuw) zwembad is vergelijkbaar met een ontdekkingstocht door de jungle. Met jengelende kinderen in plaats van schattige apengeluidjes.
• Ben je van dat halfuurtje zwemmen af … moet je je nog omkleden. Nu is dat in de zomer geen probleem – je trekt een kleedje over je kop en wurmt je snel-snel in je sneakers zonder sokken. In de winter is dat een ander paar mouwen. Lees: jeans, pluizige truien of – horror – panty’s en ander ongein. Ik kan dan echt zoveel zelfmedelijden hebben. Dan heb ik net geheel vrijwillig een halfuur van mijn leven gespendeerd aan een zwembeurt, moet ik mijn half natte benen daarna nog eens in een panty wurmen. Poor me.

Maar goed, ik ging vorige week dus nog eens zwemmen. Ik heb geen natte pleister gespot en moest maar één keer naar de wc, maar door corona heb ik iets nieuws om me blauw aan te ergeren (het zal ook eens niet hé). De intussen goed ingeburgerde anderhalve meter zorgt er immers ook voor dat je niemand meer mag inhalen. En nu ben ik geen Pieter Timmers, maar ik zwem wel sneller dan de gemiddelde 85-jarige bommi die op dat moment in het zwembad vertoefde. Ik voel me bijna schuldig dat ik het schrijf, want veel respect voor 85-jarige bommi’s die nog altijd gaan zwemmen, maar het zwembad was de hele dag open. Waarom komen die mensen dan niet zwemmen in plaats van om 19h30? (Omdat ze een volledige werkdag moeten uitrusten nadat ze om 7h zijn opgestaan om op tijd in de Delhaize te staan waarschijnlijk, but still.)

Anyways, ik heb dus maar 32 baantjes in plaats van de gebruikelijke 40 kunnen zwemmen. Ik had natuurlijk ook gewoon iets lánger kunnen zwemmen, maar hahahahaha not gonna happen. Misschien de volgende keer toch maar een ander tijdsslot selecteren. Op hoop van zege!

Beeld: Unsplash / Marcia Soligo