Count your blessings (of niet)

Ik kan heel goed relativeren en kan dingen waar ik niks aan kan doen redelijk goed loslaten (na er eerst eens goed over te bleiten, dat dan weer wel). Ik ben dus niet overdreven negatief, maar zeker ook niet overdreven positief ingesteld. En gezien de aard van deze blog hoeft het je niet te verbazen dat ik over die laatste soort ingesteldheid een paar meningen heb. Want dat hele dankbaarheidscircus, ik heb het er niet zo voor.

Voor kerst kreeg ik het 6 minuten-dagboek cadeau van mijn secret santa. Ik snap het want het lijkt echt iets voor mij, maar de inhoud bleek me helaas toch iets te mindful en zweverig en al. Ik bedoel maar: je moet er élke dag drie dingen in noteren waar je dankbaar voor bent. Zijn er echt mensen die elke dag om drie dingen dankbaar zijn? Begrijp me niet verkeerd: ik ben all for kleine gelukskes en zoek die ook vaak bewust op, maar ik vind dankbaarheid zo’n beladen begrip. Aardbeien met choco? Klein gelukske. Frietjes van ’t frituur? Most definitely een klein gelukske. Je BeReal-melding op een moment waarop je net iets cool aan het doen bent en niet gewoon in de zetel ligt? Groot gelukske zelfs. Maar of ik nu dankbaar ben om al die dingen? Goh nee, dat niet.

Op 1 januari van dit jaar reed er bijvoorbeeld een andere auto in op de onze en was onze auto perte totale. Ik was uiteraard héél dankbaar dat mijn lief en ik ongedeerd waren (geen sarcasme, for once), maar toen ik die avond dat dagboek wilde invullen vond ik het allemaal wel héél positief. Niemand heeft wat aan chagrijnige mensen, dat weet ik wel, maar sommige dagen zijn gewoon echt heel kut en dan kan een vleugje zelfmedelijden al eens meer deugd doen dan dankbaarheid. Je hoeft je er niet in te wentelen en het hoeft geen dagen te duren, maar echt: een beetje ranten op tijd en stond kan wonderen doen. Want ik heb ook warme chocomelk gedronken op die dag van de botsing, maar of ik nu per se dankbaar was dat ik die dag Nesquik in huis had, nou NEE, WANT EEN NIEUWE AUTO KOST ECHT FOKKING VEEL GELD en zo. (Caps lock werkt ook heel goed om iets uit je systeem te krijgen, bijna even goed als dankbaarheid. Graag gedaan.)

Ik ken ook een paar mensen waar ik niet echt een klik mee voel of zo, en eerst kon ik er de vinger niet goed opleggen waarom precies. Stuk voor stuk heel sociale, toffe, grappige mensen, maar toen besefte ik plots dat die mensen precies ALTIJD blij zijn. Die zullen ook wel eens een baaldag hebben, maar die relativeren dat dan kapot of zo, ik weet het niet, maar ik vind het vreselijk. Niemand kan altijd goedgezind zijn, ik geloof het niet. Het is elke week maandag voor iedereen.

Of wat dacht je van de (ongetwijfeld) goedbedoelde woorden: “Het kan altijd erger.” Letterlijk alles op deze hele aardkloot kan altijd erger. Ik kan morgen onder een auto lopen, maar ach, het kan altijd erger, ik kan ook binnen een uur al onder een auto lopen, dus OH WEE dat ik zou klagen over dat eerste! En pas op: ik vind een beetje relativeringsvermogen niet verkeerd en soms kan een brede blik op een spectrum van verschrikkelijke dingen mij effectief wel wat tot rust brengen, maar waarom zou je jouw boosheid of verdriet vergelijken met de gevoelens van een ander? En vooral: waarom zou je dat invullen in een ander zijn plaats?

Dus bij deze: een pleidooi tegen toxische positiviteit (en misschien ook een heel klein beetje tegen de hashtag #blessed). Want soms gebeuren er onvoorziene dingen die best kut zijn en dan vind ik het veel gezonder om daar even over te janken en te zeuren, het een plaats te geven en verder te gaan met je leven. (Met de nadruk op: verdergaan met je leven. Want op eindeloos zelfmedelijden ga ik dan ook weer vrij slecht, maar dat is voer voor een andere blogpost. 😉)

Ik ben benieuwd: volg je me een beetje of ben ik gewoon een chagrijnige zeur?

Beeld: Unsplash / Donald Teel

_{Deze blogpost bevat affiliate links. You know the drill: als jij dan iets via die link koopt, krijg ik daar ook wat voor.}