Een dag uit het leven van een hypochonder

Ik heb het hier al een keer of 10.000 laten vallen, maar ik heb een milde vorm van hypochondrie. Vroeger had ik daar helemaal geen last van, geen idee wanneer dat de kop op is komen steken. Maar goed: da’s voer voor een psycholoog waarschijnlijk. Ik wijdde al eens eerder een post aan mijn hypochondrie, maar da’s alweer een maand of zeven geleden, en het leven van een hypochonder staat niet stil natuurlijk:

• Al zolang ik het mij kan herinneren pulk ik aan mijn nagels en bijt ik aan mijn velletjes. Tot grote ergernis van mijn lief, want die vindt dat wansmakelijk en degoutant. Is het vast ook, maar het is zo verslavend. Vooral mijn duimen zijn soms echte battle fields. Nagelbijten doe ik niet meer, maar als ze te lang worden, zit ik er toch weer aan en scheuren ze vanzelf af. En ja: uiteraard ontsteekt er af en toe een vinger en denk ik dan twee weken dat ik het nooit meer ga doen, maar da’s een beetje zoals met katers en alcohol. Het gebeurt dus altijd wel weer. Anyways, een tijdje geleden had ik een nagelriemontsteking. Zoals elke goeie hypochonder ging ik die totaal onbenullige ontsteking eens googelen en kwam ik op de ergere variant (fijt) uit. Als je fijt niet kent: ga het niet googelen, want het is wansmakelijk en degoutant. Soit, van fijt kan je je vinger kwijtraken, dus dat zag ik al helemaal voor me. Mijn nagelriemontsteking ligt intussen een paar weken achter ons, en ik heb mijn tien vingers nog.
• Om echt iederéén weg te jagen: een te korte teennagel zorgde ooit eens wekenlang voor heel veel pijn en de angst om een chronische ingegroeide teennagel te krijgen. Nu, dat ligt dan weer vooral aan mijn lief, die elke dag verkondigde dat hij ‘dat zijn ergste vijand niet toewenst’ en jaren rondliep ‘met messen als nagels’. Vast in de hoop om me van mijn vieze gewoonte af te helpen, alleen zijn mijn nagels nog steeds te kort. Sorry lief.
• Katers uiten zich bij mij steevast in bonkende koppijn. Ik kan soorten hoofdpijn ook heel goed onderscheiden: katerkoppijn, menstruatiekoppijn en teweinigwatergedronkenkoppijn voelen alle drie heel anders bij mij. Bij katerkoppijn heb ik meestal ook wat nekpijn. En wanneer heb je nekpijn? Bij een hersenvliesontsteking. Dus bij elke kater probeer ik constant mijn kin op mijn borst te leggen (want dat kan je niet bij een hersenvliesontsteking) en dat ziet er niet alleen heel dwaas uit, het is ook nog eens niet erg bevorderlijk voor mijn kater. (En als je dat al belachelijk vindt: ik heb bij een zeer ernstige kater ook al eens getwijfeld of ik corona had.)
• Ik ben enorm lomp en heb dan ook altijd wel ergens een blauwe plek. Meestal kan ik me wel herinneren hoe ik daaraan kom, soms zit ik er gewoon als een dwaas op te drukken en me af te vragen of het goed dan wel slecht nieuws is als je blauwe plek geen pijn doet.
• Ik ken iemand met een nierziekte en die kwam daarachter doordat haar urine vol bubbels zat. Dus ja: als ik lang op de wc zit, is dat niet per se voor een number two, maar omdat ik number one aan het inspecteren ben.
• Vorig weekend sliep ik na een feestje bij een vriendin in een tent. Nu heb ik sowieso een bloedhekel aan kamperen, en sinds dat weekend nog veel harder. Want anderhalve dag later bleek ik een teek in mijn kont te hebben. Mijn lief deed het eerst nog af als de grootste mee-eter ooit (charmant koppel wij, ik weet het), maar trok die teek er dan toch heldhaftig uit. En nu denk ik natuurlijk dat ik de ziekte van Lyme krijg. Je houdt die tekenbeet het best nog een paar weken in de gaten om te checken of er geen rode kring rond verschijnt, en dat zou allemaal veel handiger zijn als ik niet OOK NOG EEN MUGGENBEET HAD NAAST DIE TEKENBEET. OP MIJN KONT. Ik ga nooit meer kamperen, bye.

Heb jij nog goeie hypochondrische verhalen? (En ook: als je iemand kent met de ziekte van Lyme: hou je mond alsjeblieft want ik ben zo al ongerust genoeg. Verhalen over hoe je al zeven tekenbeten hebt overleefd zonder Lyme mogen wel.)

Beeld: Unsplash / JC Gellidon