Thuis is waar mijn wasmachine staat (en overuren draait)

Ga op verlof, they said. It will be fun, they said. Tot je thuiskomt en je vier wasmachines moet laten draaien en daarna al die wasjes moet strijken. (Ja, wij zijn maar met twee. Mijn lief heeft veel kleren oké laat mij.) Anyways, na ons weekje aan zee stak ik ‘s avonds dus meteen een eerste was in onze wasdroogcombinatie. Hoewel ik ontiegelijk lui ben, gebruik ik de droogfunctie verrassend weinig (ik heb nooit een droogmachine gehad, ik ben dus nooit echt gewend geraakt aan het gemak én heb veel delicate kleren die ik liever te drogen hang). Omdat mijn lief vindt dat mijn handdoeken aanvoelen als schuurpapier gooi ik dus alleen wasjes met handdoeken in de droogkast. Soit, als je het na deze lange, saaie, huisvrouw-intro opgeeft, ik geef je geen ongelijk.

Maar dus: de wasmachine en droogkast draaiden overuren en net voor ik ging slapen liet ik nog een was draaien. Ik voelde me welgeteld vijf seconden de perfecte huisvrouw, tot ik doorhad dat de wasmachine gloeiend heet was na de eerste wasbeurt. Nu is dat na vier uur wassen en drogen vast niet zo abnormaal, maar ik vertrouwde het zaakje toch niet. Helaas stond de tweede was al op en moest ik gaan slapen. Ik maande mezelf aan dat dat ding echt niet in de fik zou vliegen, zei slaapwel tegen mijn lief en hoorde hem iets zeggen in de trant van: “We moeten morgen wel eens uitzoeken of die machine een pluisfilter heeft, want als je die niet geregeld schoonmaakt, kan dat ding in de fik vliegen.” Ca va. Merci.

Ik heb al eens eerder naar de pluisfilter in kwestie gezocht – zonder succes. Maar nu zag ik natuurlijk allemaal rampscenario’s voor mijn netvlies passeren, gaande van een was vol pluis tot een platgebrand huis. Toffe nacht, y’all. Mijn brein draaide (samen met mijn wasmachine) overuren en dat zag er ongeveer zo uit:

Ik hoor wel niet echt iets. Maar ja, brand hoor je niet zeker? Mijn lief hoor ik ook niet, maar wat als die voor zijn pc in slaap is gesukkeld en nu bedwelmd is door de rook? IK MOET OPSTAAN. Ah nee, ik hoor hem precies. Misschien vlucht hij het huis uit??? En vergeet hij mij????? En GA IK DOOD.

Je merkt het, de helft van de tijd is het echt geweldig om in mijn hoofd te wonen. Ergens halverwege de nacht ben ik toch in slaap gesukkeld, tot mijn lief kwam slapen en ik daar wakker van werd. En hij van mij om drie uur ‘s nachts mee moest komen zoeken naar de pluisfilter. Die we niet vonden, want we hebben er geen. Jep, het is ook echt geweldig om met mij samen te wonen.

Soit, de volgende dag stak ik opnieuw een was in. Met de bankkaarten van mijn lief erin. Compleet zijn schuld WANT ER BESTAAN PORTEFEUILLES OM EEN REDEN EN DIE REDEN IS DAT JE JE KAARTEN NIET IN JE BROEKZAK MOET STEKEN, maar toch kut voor hem. En ook kut voor mij, want naast zijn bankkaarten zat blijkbaar ook een zakdoek. Geen pluisfilter dus, wel pluis. Hoera. Eindelijk was ik dan aan de laatste was toe, en meteen mijn eerste kleurenwas sinds pakweg februari. Ik heb veel kleur in mijn kleerkast hangen, maar ik was mijn kleren amper (verder ben ik best proper, beloofd, en IK STINK NIET. ECHT.) en mijn lief draagt alleen babyblauw. Nu had ik toch een mini-kleurenwas, dus ik kwam op het geniale idee (maar niet echt) om de express-functie van mijn machine te gebruiken. Dertien minuten later haalde ik de ZEIKNATTE was uit de wasmachine en stond ik twintig minuten kleren uit te wringen en te zuchten dat het in de middeleeuwen nog makkelijker was om een fokking waske te draaien.

En jullie, hebben jullie betere huisvrouwskills? (Please zeg nee.)

(PS: Sorry voor deze wasmachine-rant, blijkbaar ben ik tijdens mijn vakantie 77 geworden. Eens corona opdondert en ik weer mag feesten krijgen jullie gewoon weer gênante zatte verhalen van yours truly in een wasmachine of zo, beloofd.)

Beeld: Unsplash / 傅甬 华