De ‘hel’ in Hetty Helsmoortel

Onlangs ging ik met mijn lief en vrienden naar ‘Missie 2024′, de wetenschappelijke zaalshow van Hetty Helsmoortel. Die show zelf was best oké, dus dit wordt voor alle duidelijkheid geen haatpost ten aanzien van Hetty. Daar bestaat de commentaarsectie van Het Laatste Nieuws al voor. Je zou denken dat zo’n avondje theater vooral gezellig en entertainend is, maar er waren een paar dingen die het toch eerder tot een helse ervaring maakten.

Het begon met de restaurantkeuze vooraf. Dat is sowieso al een heikel punt bij mij en mijn wederhelft. Meestal mag ik kiezen en is alles peis en vree, maar zo once in a blue moon wil hij ineens ook beslissen waar we gaan eten. En ik hoor je denken: dat is toch niet meer dan redelijk. Dat zou het zijn als zijn keuze niet ELKE keer de dichtstbijzijnde pitabar was. Hoeveel (tegemoetkomende!) suggesties ik ook deed, zijn voorkeur bleef My Kebab (I kid you not). Uiteindelijk bleek de kebabzaak naast de O’Tacos te liggen en gingen we daarvoor. (Best oké, maar toch vooral goed voor ene keer.) En dan kan de man het uiteraard ook niet laten om dingen te zeggen als: ‘Waarom zitten wij hier eigenlijk? Zo’n goed Italiaans restaurantje met een flesje wijn was toch veel gezelliger geweest?’. Het is dat ik niet kan mikken, of die taco was op z’n façade beland.

Soit, over naar de orde van de dag. Onderweg naar Hetty begon het te sneeuwen, dus qua magie kon dat al tellen. De show ging door in de Stadsschouwburg, en dat was best een mooie zaal, dus dat viel ook al mee. MAAR DAN. We waren met vier en ik zat aan de buitenkant, en dat bleek in dit geval vreselijk. Als je het concept van Hetty’s show niet kent: ‘Missie 2024′ is een ontdekkingsreis langs de meest fascinerende wetenschappelijke en technologische doorbraken van het voorbije jaar. Een wetenschappelijk jaaroverzicht dus. Ik hou van humor en compacte samenvattingen, dus het concept was helemaal prima. Tenzij je naast een mansplainer van middelbare leeftijd zit die echt heel graag wil bewijzen dat hij al die dingen al wist. Door Hetty’s zinnen voor haar af te maken bijvoorbeeld of te antwoorden op retorische vragen. Er waren gelukkig ook wel een paar dingen die hij nog niet wist, want ik hoorde even vaak ‘ah ja’, ‘ochot’ en ‘mor allez‘. Echt, hou jezelf toch eens in stilte bezig, gast.

En in tegenstelling tot wat Pommelien beweert, moest het ergste toen nog komen. Na de voorstelling gingen we nog even op café. Er was maar één café in de buurt van het station, dus veel keuze hadden we niet. Er was nog maar één tafeltje vrij, dus aanvankelijk prijsden we ons gelukkig, maar HAHA, niets was minder waar. Want naast ons zat een man alleen, die LETTERLIJK zo’n vijftig keer per minuut smakte. Nu moet je weten dat ik dat zo’n nul keer per minuut verdraag, dus ik had geen goeie avond. Ik kon me op geen enkel gesprek concentreren en zocht heel de tijd naar de verborgen camera. Gelukkig hees de man ook 33’ers naar binnen alsof z’n leven ervan afhing, dus om het kwartier verdween hij ook wel vijf minuutjes naar de wc. Na een uurtje verdween hij plots naar buiten, dus we haalden allemaal opgelucht adem tot … de man plots terug binnenstond met een frituurbestelling. Die bleek te bestaan uit drie curryworsten ZONDER SAUS??? Toen hij besloot die ook nog naar binnen te werken met diepe, grommende ‘hmmm’-geluiden, besloten we dat het welletjes geweest was.

Soit, Hetty treedt nog op tot april, goeie show hoor!

Beeld: Unsplash / Milada Vigerova